Hendrik II "Curtmantle" Plantagenet

1133 - 1189  (~ 56 jaar)

• Naam	Hendrik II "Curtmantle" Plantagenet
  Doop (CHR)	25 mrt 1133	Le Mans
  Geslacht	Mannelijk
  Overlijden	6 jul 1189	Chinon
  Begraven	Fontrevault
  Persoon-ID	I1741	Kwartier Casper Heijnen
  Laatst gewijzigd op	12 nov 2024

  
  

  Vader	Geoffrey V "Plantagenet" graaf van Anjou,   geb. 24 aug 1113   ovl. 7 sep 1151, Chateau du Loir (Leeftijd 38 jaar)
  Moeder	Mathilde (Aethelic) van Engeland,   geb. 1104   ovl. 10 sep 1167 (Leeftijd 63 jaar)
  Huwelijk	22 mei 1127  [1]
  Aantekeningen	Getrouwd: Koningin tussen 01-01-1127 en 11-07-1141
  Gezins-ID	F1399734489	Gezinsblad  |  Familiekaart

  
  

  Gezin	Eleonora van Aquitanie-Poitou,   geb. ca. 1122, Nieul-sur-l'Autrec ovl. 31 mrt 1204, Poitiers (Leeftijd ~ 82 jaar)
  Huwelijk	18 mei 1152	Bordeaux (Poitiers)   [1]
  	Type: civil
  Kinderen	1. Mathilde van Engeland,   geb. 1156   ovl. 28 jun 1189, Braunschweig (Leeftijd 33 jaar)   2. Richard I. van Engeland ("Leeuwenhart"),   geb. 8 sep 1157, Oxford ovl. 6 apr 1199, Chalus (Leeftijd 41 jaar)   3. Eleonora van Engeland,   geb. 13 okt 1162   ovl. 21 okt 1214 (Leeftijd 52 jaar)   4. Jan I. van Engeland ("Jan zonder Land"),   geb. 24 dec 1167, Oxford ovl. 18 okt 1216, Newark (Leeftijd 48 jaar)
  Gezins-ID	F1399734517	Gezinsblad  |  Familiekaart
  Laatst gewijzigd op	12 nov 2024

  
  

• Aantekeningen

  Hertog van Normani? 1150-1153; Graaf van Anjou en Maine 1154; Door huwelijk Graaf van Poitou en Hertog van Guyenne 1152-1169; Koning van Engeland 1154; Veroveraar van Ierland 1172 bijgenaamd Curtmantle (Le Mans 25 maart 1133 - Chinon 6 juli 1189), koning van Engeland van 1154 tot 1189, de eerste koning uit het Huis Plantagenet, zoon van Geoffroy Plantagenet, graaf van Anjou en Maine, en Mathilde, dochter van Hendrik I van Engeland, werd in 1150 hertog van Normandi?, in 1151 graaf van Anjou en verwierf in 1152 geheel Zuidwest-Frankrijk door zijn huwelijk met Eleonora van Aquitani?. In jan. 1153 stak hij naar Engeland over om daar erkenning van zijn opvolgingsrechten af te dwingen, wat hem gelukte (Verdrag van Wallingford, 6 nov. 1153). Op 19 dec. 1154 werd hij tot koning gekroond als opvolger van Stefan van Blois. Hij begon met een einde te maken aan de in Engeland ontstane anarchie, bij de reorganisatie van bestuur, rechtspraak en militair apparaat aanknopend aan de hervormingen van Hendrik I. Aanvankelijk werkte hij hierbij nauw samen met Thomas Becket, die hij in 1162 tot aartsbisschop van Canterbury deed kiezen. Ten gevolge van zijn kerkelijke politiek (zie constituties van Clarendon) kwam Hendrik echter in 1164 in conflict met Becket, die zijn oppositie met de dood betaalde. Tussen 1170 en 1173 veroverde Hendrik een groot deel van Ierland. Hij voerde voorts herhaaldelijk oorlog tegen de Franse koningen Lodewijk VII en Filips II August. Zijn zoons, die hij eerst uit eigenbelang machtsposities in Frankrijk en Engeland had gegeven, kwamen sinds 1173 tegen hem in opstand, steeds met Franse hulp, en vooral in het begin met steun van hun moeder. Deze opstanden schaadden Hendrik in Engeland niet zeer, maar maakten zijn positie in Frankrijk wankel. Een grote opstand van de latere koning Richard Leeuwenhart in West-Frankrijk (1188), gevolgd door het verraad van zijn meest geliefde zoon, de latere Jan zonder Land, brak zijn vitaliteit. Hij gaf de strijd op en stierf weldra. Hendrik voerde ook oorlog in Schotland en ondernam drie veldtochten in Wales.

  
  

• Bronnen

  [S4] .